Dat was Myanmar!

Na Inle Lake zijn we met de nachtbus terug naar Yangon gegaan. Een zogenaamde VIP bus en luxe was deze zeker. Brede stoelen, een schermpje voor films etc, een dekentje, nekkussen en een goodiebag met allemaal koekjes, sapjes en een tandenborstel. Goed verzorgd allemaal! Helaas hebben we die nacht niet heel veel slaap kunnen pakken door de hobbelige weg.
We reden met een aantal bussen achter elkaar aan en stopten dus ook op dezelfde plekken. 1 stop was best opmerkelijk. Het was 2 uur in de nacht en we maakten een plasstop. Ik moest vrij nodig dus liep ik alvast vooruit op Leo. Ik liep door het donker langs allemaal bussen, auto's, taxi's etc opzoek naar de toiletten. Onderweg stonden mannen langs de weg te plassen, waren er mensen aan het overgeven van de wagenziekte en hoorde ik baby's huilen. Ik liep achter de meerderheid van mensen aan in de hoop dat zij allemaal moesten plassen en was verbaasd hoe dit er aan toe ging. Het voelde als een slechte filmscene waarin ik de enige verloren westerling was. Je kan dus nog zo'n goede bus hebben, het zegt niets over de omstandigheden waar deze in rijdt.
Eenmaal bij de toiletten zag ik dat je moest betalen en ik had natuurlijk geen geld mee genomen. Een beetje verloren liep ik terug, maar onderweg kwam ik Leo weer tegen met de stewardess en nog 2 anderen. Kon ik toch nog plassen haha.

Rond half 7 waren we weer bij ons hostel in Yangon. Omdat we zo slecht geslapen hadden besloten we eerst nog even in ons hostel te slapen. Toen we om 12 uur weer wakker waren voelden we ons redelijk uitgerust, we konden nog even een dagje chillen voordat het zware werk van morgen zou beginnen.

De volgende dag gingen we aan het begin van de middag naar het Thabarwa Centre, net iets buiten Yangon. Dit is een meditatie en care centre waar je je in kan zetten als vrijwilliger.
Het care centre is vergelijkbaar met een dorpje. Er is van alles te vinden: kleine restaurantjes, winkeltjes, een naaister, een 'ziekenhuis', bibliotheek en een schooltje. Het is een dorp waar daklozen, verslaafden, gezinnen en hulpbehoevenden wonen. Daarnaast wonen er ook een heel aantal monniken en een fantastische groep met vrijwilligers. Iedereen is dus welkom. Als vrijwilliger krijg je een bed, ontbijt en lunch aangeboden. In ruil daarvoor wordt er wel van je verlangt dat je je op een manier inzet voor het centrum. En daarnaast krijg je ook voldoende de tijd om te mediteren/tijd voor jezelf te nemen.
Toen wij na de lunch aankwamen konden we meteen aan de slag. Het nieuwgebouwde ziekenhuis moest schoongemaakt worden. Dus begonnen we met vegen, dweilen en het sjouwen en schoonmaken van de bedden. We kregen met frisse tegenzin hulp van de zusters die hier werkten. Al snel hoorden we dat er bij Patient Care enorme vraag was naar een echte verpleegkundige. Leo kwam als geroepen en kon meteen met een van de vrijwilligers mee om even te kijken en een plan op te stellen voor de volgende dag. Ik bleef in het nieuwe ziekenhuis om nog verder schoon te maken. Helaas waren we met wat weinig mensen en hadden we maar 1 dweil dus konden we niet echt opschieten. Sowieso merk je dat de hele werkmentaliteit en logische werkstructuur hier anders is dan in NL. Hier doen ze maar wat. We vroegen een nurse of ze kon dweilen en ze begon op willekeurige plekjes wat te boenen. Het is hier dus best lastig om de mensen iets duidelijk te maken of ze een andere manier van werken aan te leren, dat kan je dan ook maar beter opgeven haha.

Nadat we hiermee klaar waren kregen we een welkomsrondleiding. Deze kregen we van een Amerikaanse vrijwilliger die er al 6 maanden zit. Heel knap! Daarna hadden we een soort vergadering met het vrijwilligersteam. Hierin wordt besproken wie wat gaat doen de volgende dag en of er nog bijzonderheden zijn. We werden af en toe wat afgeleid door het gelach van de lijmsnuivende jongens naast ons, maar toch konden we een planning maken. Je hebt de keuze om in de volgende ochtend mee te lopen met de alms, te koken, te helpen bij patient care of met ouderen naar de gym te gaan. Logischerwijs koos Leo voor patient care en ik ging voor de alms. Zo zou ik het meeste uit mijn dag kunnen halen dacht ik.

Na de vergadering aten we wat en gingen Leo en ik naar de meditatieles. We waren wel eens benieuwd hoe dat precies zou zijn. We zaten daar rechtop in kleermakerszit en probeerden ons te concentreren. Het lukte niet echt omdat we én de non niet goed konden verstaan én omdat we slapende benen kregen van die kleermakerszit. We hebben het een minuut of 20 volgehouden en zijn toen afgehaakt. Tijd om te douchen en te slapen!
Omdat het centrum voor iedereen open is, is ook alles open. Zo ook de slaapkamers, niets gaat op slot. Gelukkig waren er wel kluisjes, want ook de dieven weten hun weg wel te vinden hier. Jammer dat er op zo'n manier weer misbruik gemaakt wordt van alle goede daden die hier gedaan worden.
Na de koude douche gingen we naar bed/op onze plank liggen. Omdat hygiëne hier niet bovenaan de prioriteitenlijst staat voel je je al snel weer vies. Alles is ook vies hier, maar je neemt het voor lief. Op het centrum stikt het van de honden en deze gaan vooral snachts tekeer door de blaffen, vechten en te janken. Oordoppen waren hier geen overbodige luxe.
Na een korte nacht werden we om 6 uur wakker. Van 6 tot 7 is het ontbijt en mijn werk voor de ochtend begon ook om 7 uur. Vroeg uit de veren dus! Ik liep die ochtend de alms met de monniken. Kort gezegd ga je de stad in om eten op de halen met de monniken. Maar ik zal wat uitleg geven over hoe het precies ging. Om 7 uur gingen we met een busje met 9 monniken en 5 vrijwilligers naar een wijk in de stad. Na 40 minuutjes ongeveer kwamen we bij een tempel waar de monniken naar binnen gingen. Wij moesten buiten wachten, maar werden al meteen door het restaurant aan de overkant naar binnen gevraagd en daar kregen we eten en drinken aangeboden. De vrijwilligers worden hier ook als heel belangrijk gezien en daarom willen de locals ook graag iets voor ons doen. Na een kwartiertje kwamen de monniken naar ons toe, we moesten nu gaan lopen want het zou later op de dag erg heet worden en zij wilden de hitte voor zijn. Wij kregen nog een mooie grote hoed op tegen de zon en de tocht kon beginnen.
De monniken lopen achter elkaar door de straten. Degene die het langste monnik is loopt voorop, degene die het kortst monnik is loopt achteraan. De tocht is in stilte en op blote voeten. Dus ook voor ons. Wij liepen aan de linkerkant van de monniken en hadden allemaal emmers bij ons. Een emmer voor rijst, vis, kip, groenten, varken en droog voedsel. Zo kunnen we meteen al het eten scheiden.
Het was een hele bijzondere tocht. Dit omdat het is stilte is, maar ook omdat je dus op blote voeten loopt. Maar vooral nog omdat je merkt dat zoveel mensen die zelf zo arm zijn toch nog eten geven aan de monniken. Al het eten dat gegeven wordt krijgt een zegen van de voorste monnik en gaat daarna in de verschillende emmers. De mensen die iets geven doen allemaal eerst hun schoenen uit, zeggen een klein gebedje en geven dan het eten.
In totaal liepen we zo'n anderhalf uur door de wijk heen. Hier heb ik ook meteen de enige verkeersregel van het land ontdekt; monniken gaan ten alle tijden voor.
Na de tocht mochten we nog met de monniken in de tempel wat drinken en toen gingen we terug naar het centrum. Het opgehaalde eten was de lunch voor de monniken, voor ons en voor de meest hulpbehoevenden patienten of arme bewoners.

Na de lunch hadden we een uurtje rust. De meesten gebruikten deze pauze om even te liggen, een lekker sapje te kopen of om zich even op te frissen. Daarna gingen we weer volle bak aan de slag. Het ziekenhuis moest nu echt schoon, want vanaf de dag erna zouden ze de patiënten gaan verhuizen. Met een team dat 3x zo groot was als de dag ervoor gingen we weer aan de slag. Er waren meer dweilen gekocht en dus konden we nu echt werk verzetten. Het ging zelfs zo snel dat we op een geven moment niets meer te doen hadden.

De verhuizing van de patiënten is nog best een operatie. Zoals ik al eerder schreef is de hygiëne hier ver te zoeken. Het oude ziekenhuis zit dan ook vol met luizen, vlooien, bedwantsen etc. De patiënten die overgeplaats worden moeten dan ook alles achterlaten en verlaten naakt en zonder spullen het ziekenhuis. Dan zullen ze grondig gewassen worden en krijgen ze allemaal 3 shirts en 3 longyi's (lange rokken voor zowel mannen). Dit zijn dan hun enige bezittingen als ze het nieuwe ziekenhuis binnen gaan. Zo hopen ze voor een zo lang mogelijke tijd het ziekenhuis schoon te houden.

Aan het einde van de middag vertrokken wij weer naar de stad. We wilden heel graag douchen, haren wassen en goed slapen. Helemaal omdat de volgende ochtend onze vlucht naar Laos ging.

Om 6 uur smorgens ging de taxi naar het vliegveld. Eenmaal daar aangekomen bleken we een dag te vroeg te zijn voor onze vlucht, neeeeeeee. Naja, beter te vroeg dan te laat en we kunnen er inmiddels om lachen. Omdat we geen Kyat (Birmeese munteenheid) meer hebben blijven we naar op het vliegveld.
Dus vandaar ook deze uitgebreide blog, moet toch een beetje te tijd doden ;)
Nog 22 uur te gaan voordat we dan wel naar Laos vertrekken en we hebben van een hele chille bank ons huis voor de dag gemaakt. Lekker Netflix kijken, muziek luisteren en een potje kaarten misschien. We komen de dag wel door.

Tot in Laos!