Dat was Oceanië

Nadat we uit Raglan waren vertrokken gingen we naar Waitomo. Hier zouden we in de ondergrondse grotten naar de glowworms gaan kijken. Van te voren hadden we ons er niet echt in verdiept, we wisten alleen dat je onder de grond ging en er wel een paar afdalingen zouden zijn waarbij je moest abseilen, maar dat was het wel. We kwamen daar aan en werden in een wetsuit en harnas gehezen. Ook kregen we een helm op en regenlaarzen aan. En daar gingen we dan, de grotten in. Al meteen kwamen we bij de grootste afdaling, zo'n 20 meter naar beneden abseilen in het donker. Dat was best even spannend. Natuurlijk werden we wel goed gezekerd en kon er dus eigenlijk niks fout gaan. We merkten al snel dat het water best hoog stond in de grotten. Dit kwam de regenval van de afgelopen dagen. We liepen een stukje door en kwamen bij de 2e en 3e afdaling. Bij de eerste van die twee was je meteen zeiknat. Je moest namelijk door een waterval naar beneden. Onderaan stond een meisje van onze groep die vertelde waar we heen moesten. Ze wees naar een stuk waarbij ik alleen water zag en een waarbij het gesteente ongeveer een halve meter daarboven hing. Ik keek haar aan en zei NO WAY. Dit kon toch niet? Ik keek nog even om me heen of er niet ergens anders een andere weg was, maar alles was afgesloten. Er zat dus maar 1 ding op, op mijn buik gaan liggen en door het water met alleen mijn hoofd erboven onder het gesteente door. Al snel kwam er iets meer bewegingsruimte (ongeveer 1 meter meer) en na een smal gangetje zag ik 1 van onze gidsen staan. Hij stond in een waterval die zo sterk was dat hij af en toe even naar de andere kant moest kijken om adem te kunnen halen. Hier was ook de laatste afdaling. En ook deze ging dwars door een waterval. Na dit heftige stuk dacht ik wel even; waar ben ik aan begonnen?! Toen we allemaal naar beneden kwamen en de gidsen er ook weer waren vertelde ze ons dat het inderdaad wel een stukje heftiger was dan normaal. Dit kwam dus door al het water dat in de afgelopen was gevallen. De groep achter ons kon al niet eens meer door dat kleine gangetje omdat het water nog meer gestegen was, dus zij moesten helaas terug.
We kropen verder door de grotten en kwamen op het punt waar de meeste glowworms zaten. We deden allemaal onze lamp uit en het hele plafond was verlicht door de worms. Eigenlijk zijn dit geen wormen, maar maden. Het leek net of naar een sterrenhemel keek, maar dan van dichtbij. Heel gaaf om te zien. Weer kropen we wat verder door al het water en toen begon het stijgen, we waren zo'n 18 meter onder de grond en moesten dus ook weer omhoog. We klommen over de rotsen naar boven en uiteindelijk zagen we weer daglicht.
Het was een hele gave ervaring die wel wat heftiger was dan we hadden gedacht, maar we hebben het wel gedaan en we hebben er zeker geen spijt van!

We reden door naar Rotorua, een stadje wat vooral bekend is om alle activiteiten die je daar kunt doen. Ze hebben er ook een park met allemaal hotsprings. Termische grond die het water zo verwarmd dat er damp vanaf komt. Er zit alleen ook heel veel zwavel in dat water waardoor het ontzettend stinkt naar rotte eieren.
De volgende morgen zouden we gaan raften, maar dat ging helaas niet door. Oorzaak, je raadt het vast al: De regen. Zo zie je maar hoe afhankelijk je bent van het weer en dat ze toch wel wat meer uiterste kennen in het weer dan wij. In plaats van te raften konden we nu een beetje uitslapen en door de stad lopen. We liepen door de parkjes met stinkwater en voor we het wisten was het alweer 12 uur en ging de bus weer.

We gingen opweg naar Lake Aniwhenua. Hier had ik al een tijdje naar uitgegeken, want we zouden bij een traditionale Maori familie overnachten. Onderweg haakte de gids aan aan en stopten we bij een van Nieuw Zeelands oudste tekeningen in de rotsen.
Daarna stopten we bij een Maori kerk. Hier werden we tradioneel ontvangen. Twee vrouwen zongen een lied om ons welkom te heten. Vrouwen moesten eerst naar binnen lopen en dan pas de mannen. Dit om de vrouwen te beschermen. Daarna gaf een man uitleg over alle betekenissen in de kerk en vertelden hij dat wij nu ook onderdeel zijn van de familie, omdat we bij hen op bezoek gaan en respect hebben voor de cultuur.

Toen reden we door naar de boerderij waar we ook zouden overnachten. Het zag er allemaal best modern uit en de mensen zagen er ook normaler uit dan ik had verwacht. Ik had eerder de mannen met vol getatoeëerden gezichten verwacht, gekleed in enkel een rokje. Maar dit was op het eerste gezicht een doodgewone familie.
We konden al meteen kijken hoe ons eten klaar werd gemaakt. Eten wordt door de Maori bereid onder de grond. Er gaan hete kolen in een kuil, daarbovenop komt eerst het vlees en dan de groenten en aardappelen. Het werd afgedekt met natte doeken om de stoom te bewaren en tot slot werd er zand overheen gegooid. Dit alles moest in zo'n 2,5 uur klaar stomen. Wij hadden tijd om van het waanzinnige uitzicht over het meer te genieten, een potje te volleyballen of wat voor jezelf te doen. Leo en ik hadden ons opgegeten voor een lesje Haka. En jaaa, dat kunnen wij nu! Er is een filmpje van, maar die hebben we helaas nog niet.
En toen was het tijd om het eten uit de grond te halen, en wat rook dat lekker. Het vlees was ontzettend mals en de groenten heerlijk gestoomd. Zo kan ik elke dag wel eten. Ze hadden er ook gefrituurd brood bij, het lijkt heel erg op onze oliebollen, alleen dan zonder poedersuiker.
Na deze heerlijke maaltijd kregen we te horen wat deze mensen allemaal doen voor hun dorp. Al het eten wat over is gaat naar de kinderen in het dorp. Het is namelijk een heel arm dorp met een van de grootste criminele bendes en een heel hoog cijfer voor werkloosheid. Genoeg te doen om het dorp een zetje in de goede richting te geven dus! Mooi werk wat deze mensen doen en zich zo inzetten voor de ander en dan pas denken aan zichzelf.
Na een kampvuur met gitaar en liedjes gingen we heel voldaan slapen. Het was een super leuke dag en we vonden het dan ook wel jammer dat we de volgende dag alweer weg moesten. Maar de bus vertrok en nu weer richting Taupo. Hier bleven een nachtje slapen en om daarna weer weer terug naar Auckland te gaan. Nog even een paar dagen rustig aan doen in de stad voordat we zaterdag naar Thailand vliegen.

In Auckland konden we echt even tot rust komen. We kwamen rond etenstijd aan en zijn toen snel naar Mount Eden gegaan om daar de zonsondergang te zien. Je had daar een super mooi uitzicht over de stad en de mooie lucht van de zondondergang.
De volgende ochtend waren we heel lui, pas om 11 uur gingen we richting de stad. Hier zijn we naar the Art Gallery en twee parken geweest met musea en mooie tuinen. Heerlijk om even niets te hoeven doen.
Savonds hadden we met een aantal Nederlanders afgesproken om te gaan eten. 1 daarvan hadden we eerder al in Brisbane, Australië, ontmoet en hij had nog wat vrienden meegenomen. Was een gezellige avond!

Vrijdag zijn we naar Waiheke Island gegaan. Dit ligt op een half uurtje varen van Auckland en staat bekend om de wijngaarden. We liepen eerst wat rond in het stadje, gingen daarna even op het strand liggen en tot slot naar een van de wijngaarden. Daar zaten we in de tuin met een prachtig uitzicht en een heeele lekkere, maar ook dure, fles wijn. We genoten van de zon en de rust die we allebei nu een beetje kregen en wilde eigenlijk niet weg.
Maar het was St Patricksday dus moesten we de avond toch wel de stad in. We hadden weer afgesproken met de Nederlanders en nu haakte ook een collega van LaDress, haar vriend en haar neef aan. Het was een super leuke avond, maar goed onze vlucht ging de volgende morgen om 6 uur. We zijn dus in 1 keer door gegaan naar het vliegveld en zaten net met een enorm brakke kop in het vliegtuig naar Sydney. Nu wachten we tot we mogen boarden naar Bangkok en gelukkig voelen we ons inmiddels al iets beter haha.

Tot in Azië xxx

Foto's zijn te vinden op Facebook ;)